سهم اسلام از معیارهای انتخاب یک نماینده

در نظام جمهوری اسلامی ایران مسئولان کشور در هر مسئولیتی که قرار داشته باشند موظف به اجرای احکام و قوانین اسلامی هستند.مردم مسلمان ایران با انقلاب علیه نظام شاهنشاهی و ایجاد حکومت اسلامی از کسانی که در مصدر امور کشور قرار می گیرند توقعی جز اعتقاد و التزام عملی به احکام و دستورات الهی نداشتند.بی شک معیار انتخاب مسئولان نیز بیش از آنکه معیشت و مسائل رفاهی و اقتصادی باشد دینداری و دینمداری آنان بوده است.از نگاهی آسیب شناسانه نیز باید گفت هر گاه  مسائلی نظیر معیشت، حزب و طایفه مبنای انتخاب قرار گرفته نباید انتظار یک مجلس یا ریاست جمهوری همطراز انقلاب داشت. اکنون بار دیگر در آستانه یک انتخاب بزرگ دیگر قرار گرفته ایم.خوب است هر کدام از ما این سؤال را از خودمان بپرسیم که معیار انتخابمان چیست؟ آیا هوس است؟ آیا معیار جاهلی عشیره ای است؟ آیا دغدغه دنیایی است؟ بهتر است هر کدام از ما از زاویه اعتقادی به موضوع بنگریم. اگر به قیامت و روز حساب و کتاب از تمامی اعمال خود باور داریم آیا پاسخی مناسب و حجتی شرعی برای رأی دادن به افراد مورد نظر داریم؟ آیا همان گونه که از انقلاب کردن اسلام را طلب کردیم از مسئولان نیز طالب اسلام هستیم؟ آنجا که یک مجلس زاویه دار با مبانی انقلاب تشکیل می شود و افراد نالایق و نااهل وارد مجلس می شوند و برخلاف نظام و امام و ولی امر حرکت می کنند(مانند مجلس ششم) به راستی چه کسی مقصر است؟آیا انتخاب های ما ایراد ندارد؟

اکنون مردم شریف استانم را خطاب قرار می دهم. به نظر شما همه عدم پیشرفت مطلوب استانمان تقصیر مسئولانمان است؟ آیا ما مردم هم سهمی از این تقصیر نداریم؟ آیا از همه نمایندگانی که تا کنون به مجلس فرستاده ایم رضایت داریم؟ آیا وقت آن نرسیده که در معیارهای انتخابمان بازنگری کنیم؟ ما به نسبت سال های قبل از قشر تحصلیکرده و باسواد و فرهیخته بیشتری برخوردار هستیم. این رشد فکری و فرهنگی باید در مسائل اجتماعی و سیاسی استان خودش را نشان بدهد.به نظر شما آیا این یک ضعف نیست که همچنان معیار ما قوم و قبیله و طایفه و منفعت های شخصی و گروهی است؟بهتر است عملکرد نمایندگان ادوار را در نظر آورده و به مقایسه بنشینیم. آیا آنجا که به اشخاص متدین تر و ولایتمدارتر و انقلابی و پرتلاش و کاربلد رأی داده ایم ضرر کرده ایم؟