دمی با علی صفایی حایری
تا کنون فقط نام علی صفایی حایری را شنیده بودم و کتابی یا مطلبی از او نخوانده بودم.کتاب «مسئولیت و سازندگی» اش را در دست یکی از دوستانم دیدم.از نامش خوشم آمد.وکتاب «حرکت» را در دست دوست دیگری.با همین دونام کتاب سعی کردم خودم را به نویسنده نزدیک کنم.اینک در حال خوانش «نامه های بلوغ»ش هستم.برای من که فکر و ذکر روزانه ام تفکر درباره فلسفه حیات و سبک زندگی است،صفایی حایری یک فرصت است.فرصتی که به سختی یافت می شود.گرچه نامه های بلوغ را به فرزندانش نوشته،اما مخاطب اصلی همه آنانی است که می خواهند به بلوغ برسند.از خود و خودیت به درآیند و به خدا برسند.
...وخدایی که در این نزدیکی است.
دغدغه صفایی تربیت و سازندگی است.می گوید:«مرادم از تربیت،از آهن ،ماشین ساختن است.و از بشر آدم آفریدن.آدم کسی است که بر تمام استعدادهایش مدیریت و رهبری دارد و به آنها جهت می دهد.مرادم از انسان رشدیافته موجودی است که از سطح غریزه بالا آمده و در حد«وظیفه» و «انتخاب» زندگی می کند.»
... ومن از صفایی دریافتم که باید خود را یافت و از پوسته خودیت خارج شد.اول باید خود را شناخت و پس از آن مسئولیت خود را.اول باید قدر و منزلت خود را یافت و پس از آن تعهد خود را به خود ،خدا و جامعه را
زندگی برکه ی ساکن نیست.دریای مواج است.عین بی قراری و حرکت.دریای پرتلاطم و خروشانی که انسان در آن مأمور به شنا کردن و رسیدن به ساحل است.
انسان بدون مسئولیت آفریده نشده است.آن بی قراری فطری انسان او را به تحرک وامی دارد و در این جنب و جوش و هیاهو است که بشر آدم می شود.یعنی«از سطح غریزه بالا آمده و در حد«وظیفه» و «انتخاب» زندگی می کند.»
