از سال 1368یعنی پس از جنگ تحمیلی تا سال 1376 گفتمان حاکم بر کشور گفتمان سازندگی بود.گفتمانی که آیت الله هاشمی رفسنجانی و کارگزاران سازندگی سردمدار آن بود و شعار اصلی اش توسعه و آبادانی ایران پس از جنگ بود.بخش بزرگی از سرمایه های کشور در خدمت توسعه تأسیسات زیربنایی مانند احداث سدها و نیروگاه ها،پالایشگاه های جدید،توسعه خطوط انتقال گاز و...قرار گرفت.مقارن این نوع نگاه به توسعه و سازندگی،فرهنگ و عدالت اجتماعی زیر چرخ های توسعه له شدند.خفقان سیاسی و عدم آزادی بیان و فضای باز سیاسی،یک دال خالی در گفتمان سازندگی به وجود آورد و آن«توسعه سیاسی»بود.و این دقیقا همان دالی است که گفتمان اصلاحات توانست با پر کردن آن و جذب آن در گفتمان خود بر دیگر رقبای گفتمانی هژمونی یابد